Emilia Mrowińska na sankach

„Wtedy były prawdziwe zimy – wspomina Emilia Mrowińska – śnieg potrafił leżeć tygodniami, trzymał mróz, czasami siarczysty. Sanki były w codziennym użyciu. Mamie było łatwiej, a może i bezpieczniej, posadzić nas na nich, mnie i brata, i tak razem jechaliśmy na spacer. Sanki to była też zabawa. Mieszkaliśmy wtedy na ulicy Tokarskiej, blisko Wspólnej wtedy spokojnej i prowadzącej z jednej strony do Dolnej Wildy, czyli tak naprawdę donikąd, bo nie było tam żadnego ruchu kołowego. No właśnie, Wspólna do Dolnej Wildy schodziła z górki, więc to było świetne miejsce dla nas i dzieci z okolicznych domów do jazdy na sankach”. (MMB)